Upamiętnia wzięcie do nieba Najświętszej Maryi Panny z duszą i ciałem. Dogmat o Wniebowzięciu NMP ogłoszony został przez papieża Piusa XII w 1950 r.
Wniebowzięcie Maryi jest świętem, w którym czcimy Ją, jako Matkę, bo i Chrystus, Jej Syn, Ją uczcił, ale w którym także przeczuwamy zapowiedź naszej wieczności i naszej chwały.
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny jest przedostatnią tajemnicą Różańca, jest momentem w którym Jezus Chrystus, nie tylko wynosi swoją Matkę do chwały zbawionych w niebie, ale w którym jednocześnie daje nam również przedsmak, czy raczej zapowiedź tego, co i nas czeka, tego co będzie także naszym udziałem.
Wniebowzięcie w polskiej tradycji ludowej nazywa się Świętem Matki Bożej Zielnej.
W tym dniu w kościołach święci się kwiaty, wianki i zioła.
Na ziemiach polskich święto Wniebowzięcia należy do najdawniejszych uroczystości Maryjnych.
Najświętsza Maryja Panna Wniebowzięta została patronką metropolii gnieźnieńskiej w XI w.
Kult wniebowzięcia praktykowany był już we wczesnym chrześcijaństwie. Zgodnie z tradycją Maryja, jako nieskalana grzechem, miała nie umrzeć lecz jedyne usnąć. Według jednej z apokryficznych opowieści w dniu zaśnięcia zjechali się z różnych stron świata apostołowie, by u podnóża Góry Oliwnej pochować ciało Matki Pana. Nie było wśród nich jednak Tomasza, który się spóźnił. Gdy wreszcie przybył, poprosił o otwarcie grobu Maryi. Grób okazał się pusty, wewnątrz nie było ciała, a na miejscu, gdzie leżało znaleziono wianki i pachnące lilie.
Jeden z najstarszych kościołów Lwowa (zbudowany na przełomie XIV i XV wieku) jest pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (potocznie katedra łacińska) Bazylika archikatedralna – siedziba lwowskich arcybiskupów obrządku łacińskiego. Matka wszystkich kościołów.