Poradnia życia rodzinnego we Lwowie Czytaj więcej…
Порадня сімейного життя у Львові Читай більше…
Kiedy małżeństwo jest nieważne? Czytaj więcej…
Подружжя – це не кайдани, а таїнство любові Читай більше…
Czy mogę zamieszkać z chłopakiem przed ślubem? Czytaj więcej…
Nowenna o dobrego męża, o dobrą żonę Czytaj więcej…
Немає розлучення, бо не було шлюбу Читай більше…
Przynależność do Kościoła Czytaj więcej…
Oświadczyny i zaręczyny Czytaj więcej…
Zaręczyny w kościele Czytaj więcej…
Sakrament Małżeństwa Czytaj więcej…
Małżeństwo w wyznaniach chrześcijańskich. Trudna jedność (artykuł) Czytaj więcej…
Aktualna dyscyplina Kościoła wobec małżeństw mieszanych… Czytaj więcej…
Papieska Rada ds. Rodziny o problemach małżeństw mieszanych wyznaniowo Czytaj więcej…
Wzór prośby o dyspense mieszanego małżeństwa Zobacz tutaj…
IV Małżeństwa mieszane z braćmi odłączonymi Zobacz tutaj…
Mieszane małżeństwo. Formularz IV ukr. Zobacz tutaj…
1. Dokumenty potrzebne do zawarcia Sakramentu małżeństwa (składane w kancelarii parafialnej) Czytaj więcej…
2. Porównanaie obrzędu ślubu w Kościele i Cerkwi – odmienne momenty Artykuł o. Михайлa ЗАБАНДЖАЛА Czytaj więcej…
3. Zawieranie małżeństwa – obowiązujące zasady w różnych wyznaniach
Kościół Rzymskokatolicki
Czytaj więcej…
Kościół Greckokatolicki
Czytaj więcej…
Kościół Prawosławny na Ukrainie
Czytaj więcej…
4. Małżeństwo katoliczki z prawosławnym
Stanowisko Kościoła wobec małżeństw mieszanych
Czytaj więcej…
KS. ALEKSANDER SOBCZAK – „Aktualna dyscyplina Kościoła wobec małżeństw mieszanych i im podobnych”
Czytaj więcej…
W trosce o realizację wskazań II Synodu Plenarnego oraz Dyrektorium Duszpasterstwa Rodzin (z dn. 01.05.2003r.), dotyczących przygotowania do małżeństwa, wskazane jest przyjęcie w diecezjach szczegółowych norm. Obejmować one powinny wszystkie etapy przygotowania do małżeństwa tj. przygotowanie dalsze, bliższe i bezpośrednie (zob. DDR 19-36). Realizacja przygotowania do małżeństwa obejmować powinna następujące działania szczegółowe.
Przygotowanie dalsze – w rodzinie i szkole
Przygotowanie to odbywa się w rodzinie oraz na terenie szkoły i parafii (zob. DDR 19-21). Zasadniczą i decydującą rolę na tym etapie odgrywa rodzina, domowy Kościół, w którym rodzice są pierwszymi wychowawcami i apostołami wobec swoich dzieci. W ramach tego przygotowania niezbędna jest współpraca parafii z rodziną i szkołą.
Parafialne i dekanalne duszpasterstwo rodzin powinno przyczyniać się do budowania w rodzinach klimatu miłości, niezbędnego dla kształtowania dojrzałych postaw ludzkich i chrześcijańskich oraz wspierać rodziców w wychowaniu religijnym i moralnym dzieci i młodzieży.
Z tego względu duszpasterski akcent należy położyć na katechezę małżonków i rodziców, wykorzystując ku temu różne okazje (np. spotkania z rodzicami z racji przyjęcia sakramentów świętych, rekolekcje, misje) i poszukując nowych form duszpasterskiego kontaktu z małżonkami i rodzicami. W katechezie małżonków i rodziców duszpasterze znajdą właściwe wsparcie u samych małżonków i rodziców, odpowiednio uformowanych i zaangażowanych w ruchach i wspólnotach religijnych. Należy również zachęcać rodziców do angażowania się dzieci i młodzieży w parafialnych grupach, ruchach, wspólnotach i stowarzyszeniach religijnych.
Na terenie szkoły oddziaływania duszpasterskie wobec dzieci i młodzieży gimnazjalnej warto skoncentrować na rzetelnym przygotowaniu i odpowiednim przekazie treści katechez dotyczących miłości, czystości oraz życia małżeńskiego i rodzinnego. Doceniając ogromny wpływ środowiska rówieśniczego na postawy młodzieży wskazane jest wspólnototwórcze oddziaływanie na dzieci i młodzież oraz podejmowanie z dziećmi interesujących ich tematów, celem zdobywania zaufania przez katechetę. Na tym polu dużą rolę do odegrania ma tworzenie grup i wspólnot religijnych, jak grupy dzieci i młodzieży misyjnej, szkolne grupy „Caritas” itp.
Sprawdzony, pozytywny wpływ na dojrzałe postawy dzieci i młodzieży wywiera uczestnictwo w parafialnych wspólnotach (np. ruchu Światło – Życie), formacji ministrantów i lektorów, spotkaniach formacyjnych KSM i in. Organizowanie i prowadzenie tych wspólnot stanowi ważne działanie na rzecz uspołecznienia uczestników i przygotowania ich do życia we wspólnocie.
Przygotowanie bliższe – roczna katecheza parafialna
Ten etap przygotowania nazywany jest katechezą przedmałżeńską lub „kursem przedmałżeńskim”. Dotyczy on młodzieży ponad gimnazjalnej. Obecnie, w związku ze wskazaniami II Synodu Plenarnego, przygotowanie to przechodzi wieloraką reformę. Ma ono stać się formą katechumenatu kształtującego wiarę oraz przygotowującego młodzież do rozpoznania i podjęcia swego powołania. Ma ono na celu również przekazanie gruntownej wiedzy na temat ludzkiej płciowości, miłości oraz chrześcijańskiej wizji małżeństwa i rodziny. Kościół w Polsce dostrzegając liczne problemy w dziedzinie życia małżeńskiego i rodzinnego, podejmuje obecnie rozszerzoną katechezę przedmałżeńską (zob. DPDK).
Kościół dostrzega w tej katechezie szansę skuteczniejszego oddziaływania na młodzież w parafiach przynależności, niezależnie od katechizacji szkolnej. Katechizacja w parafii powinna odbywać się w okresie szkoły ponadgimnazjalnej i obejmować minimum 25 spotkań. Prowadzić ją powinny specjalnie stworzone Zespoły Pastoralne.
W Diecezji Rzeszowskiej za właściwy okres prowadzenia takiej katechezy uznaje się II klasę szkoły średniej. W ciągu całego roku szkolnego należy, w odstępach ok. 2 tygodnie prowadzić te katechezy. Zespół Pastoralny powinien składać się z duszpasterzy, katechetów świeckich, rodziców – członków ruchów i wspólnot religijnych, osób wykwalifikowanych i pracujących w poradnictwie rodzinnym oraz małżonków (danej parafii) służących świadectwem.
Diecezjalne Duszpasterstwo Rodzin i Wydział Katechetyczny oraz dekanalni duszpasterze rodzin, księża dziekani i proboszczowie podejmą zadania tworzenia na terenie dekanatów i parafii Zespołów do prowadzenia katechezy przedmałżeńskiej, a następnie samo jej prowadzenie. W tym celu wybrany zostanie odpowiedni, jeden diecezjalny program oraz podane zostaną wskazania metodyczne do jego realizacji.
W okresie tejże rocznej katechizacji, zmierzającej do pogłębienia postaw religijnych i moralnych, należy organizować specjalne rekolekcje i dni skupienia. W tym celu warto korzystać z dostępnych domów rekolekcyjnych. W formacji tej pomocne mogą być też inne formy, jak np. pielgrzymki do sanktuariów. Na zakończenie katechez przedmałżeńskich w parafii należy zorganizować uroczystą mszę świętą. Podczas uroczystego zakończenia należy wręczyć młodzieży zaświadczenia o ukończonej katechizacji przedmałżeńskiej. Zaświadczenia te stanowią podstawę do rozpoczęcia przygotowania bezpośredniego, czyli katechez przedślubnych dla narzeczonych.
Skrócenie rocznej katechizacji w parafii może mieć miejsce jedynie w przypadkach wyjątkowych. Jeśli wystąpiły poważne racje, można zastosować skróconą do 10 spotkań katechezę w parafii, w ośrodkach dekanalnych lub rejonowych. Zawsze jednak w takich przypadkach duszpasterz kierujący zespołem lub prowadzący takie katechezy wystawia specjalne zaświadczenie, w którym stwierdza swoją odpowiedzialność za przygotowanie młodzieży do wyboru drogi małżeńskiej. „W wyjątkowych i uzasadnionych wypadkach naglących, gdy nie ma już możliwości odbycia nawet skróconej katechezy przedmałżeńskiej, duszpasterz zobowiązany jest w sumieniu do przygotowania kandydata do małżeństwa w formie osobistych z nim rozmów i pouczeń, posługując się także odpowiednią literaturą religijną i pomocami duszpasterskimi. Na zakończenie takiego przygotowania należy przeprowadzić rozmowę sprawdzającą, czy kandydat jest należycie przysposobiony do zawarcia sakramentalnego związku małżeńskiego, ważnie i godziwie. Egzamin ten należy potwierdzić wystawionym zaświadczeniem. Które załącza się do protokołu przedślubnego” ( IEP, 24).
Przygotowanie bezpośrednie i katechezy przedślubne
Episkopat Polski zaleca na tym etapie podtrzymywanie idei zaręczyn. Umożliwiają one bliższe poznanie się rodzin narzeczonych, podkreślenie wartości „domowego Kościoła” oraz roli rodziców i członków rodziny w powstawaniu nowej rodziny (zob. DDR 28).
Przygotowanie bezpośrednie ma na celu uświadomienie istoty małżeństwa chrześcijańskiego, miłości małżeńskiej, zapoznanie z etyką współżycia w małżeństwie oraz obrzędem sakramentu małżeństwa. Obowiązkiem narzeczonych, wynikającym z Instrukcji Episkopatu Polski (zob. IEP, 19) jest zgłoszenie się do proboszcza jednego z narzeczonych przynajmniej na trzy miesiące przed planowaną datą ślubu (zob. DDR 29). W innym przypadku proboszcz zobowiązany jest do złożenia u Biskupa Diecezjalnego prośby o udzielenie dyspensy od czasu przygotowania. Warunkiem rozpoczęcia przygotowania bezpośredniego narzeczonych do małżeństwa jest wcześniejsze odbycie katechez przedmałżeńskich.
W okresie 3 miesięcy poprzedzających ślub duszpasterz powinien przeprowadzić rozmowę z narzeczonymi nt. ich wiedzy religijnej, życia religijnego, zaangażowania w życie Kościoła oraz rozumienia istotnych warunków przysięgi małżeńskiej. Na tej podstawie może on zalecić odpowiednią formę przygotowania. Rozmowę taką można powtórzyć po odbytym przygotowaniu bezpośrednim.
Duszpasterze powinni zachęcać i polecać narzeczonym odbycie w tym okresie dwóch spowiedzi, jednej na początku przygotowania, drugiej poprzedzającej ślub. Praktyka ta służy uświadomieniu i dowartościowaniu roli sakramentu pojednania w życiu małżonków.
Małżeństwo katoliczki z prawosławnym
„Czy jest możliwość zawarcia sakramentu małżeństwa jeżeli chłopak jest w kościele prawosławnym a ja jestem katoliczką i jakie są niezbędne dokumenty?”
Pytanie dotyczy tzw. małżeństwa mieszanego. Małżeństwo między dwiema osobami ochrzczonymi, z których jedna została ochrzczona w Kościele katolickim, druga zaś należy do Kościoła nie mającego pełnej łączności z Kościołem katolickim, jest zabronione bez wyraźnego zezwolenia kompetentnej władzy (biskupa diecezjalnego).
Głównym powodem takiego podejścia jest świadomość, że małżeństwo powinno być doskonałą jednością dwojga ludzi, a w małżeństwie mieszanym strony różnią się między sobą w rzeczach najbardziej istotnych, co może powodować u nich konflikty (rozwód kościelny), zwłaszcza gdy przeminie pierwsze uczuciowe zaangażowanie i spotkają się oni z realiami życia. Małżeństwo takie naraża małżonków na niebezpieczeństwo oziębłości religijnej i podziału rodziny. Doświadczenie wykazuje, że małżeństwa mieszane utrudniają wykonywanie obowiązków religijnych przez małżonków. Dzieci zrodzone z takich małżeństw trudno jest wychować w przywiązaniu do Kościoła i religii katolickiej. Katolik nigdy nie może bezpośrednio narażać się na niebezpieczeństwo utraty wiary; nie może też zaniedbać religijnego wychowania swoich dzieci.
Czy można zawrzeć takie małżeństwo?
Stanowisko Kościoła wobec małżeństw mieszanych
KS. ALEKSANDER SOBCZAK – "Aktualna dyscyplina Kościoła wobec małżeństw mieszanych i im podobnych"
Kościół jest świadom tego, że każdy ma naturalne prawo co do wyboru partnera w celu zawarcia z nim małżeństwa. Dlatego w określonych prawem warunkach, jeśli istnieją gwarancje, że niebezpieczeństwo duchowe stronie katolickiej nie zagraża, Kościół zezwala na małżeństwa mieszane.
Wszystkie niezbędne sprawy należy załatwiać z proboszczem parafii, na terenie której obecnie strona katolicka mieszka.
Potrzebne dokumenty to:
- od strony katolickiej: świadectwo chrztu, bierzmowania, i ukończenia kursu przedmałżeńskiego,
- od strony niekatolickiej: świadectwo chrztu w jej Kościele.
Po przedstawieniu tych dokumentów w kancelarii parafialnej proboszcz rozpoczyna procedurę mającą na celu uzyskanie zezwolenia na udzielenie sakramentu małżeństwa mieszanego.
Udzielenie tego zezwolenia jest obwarowane czterema wymogami:
• istnieniem słusznej i rozumnej przyczyny;
• złożeniem zapewnienia przez stronę katolicką, że gotowa jest odsunąć od siebie niebezpieczeństwo utraty wiary i uczynić wszystko co w jej mocy, aby wszystkie dzieci zostały ochrzczone i wychowane w Kościele katolickim;
• powiadomieniem drugiej strony (niekatolickiej) o składanych przyrzeczeniach strony katolickiej, tak aby rzeczywiście była świadoma treści przyrzeczenia i obowiązku strony katolickiej;
• pouczeniem obu stron o celach oraz istotnych przymiotach małżeństwa, których żadna ze stron nie może wykluczać.
Ważną sprawą w takich przypadkach jest również forma zawarcia małżeństwa. Małżeństwo mieszane winno być zawierane według zwyczajnej formy kanonicznej (czyli normalnego, znanego nam obrzędu). Ani przed zawarciem małżeństwa mieszanego według formy kanonicznej, ani po jego kanonicznym zawarciu nie może odbyć się ślub według religijnego obrzędu wspólnoty niekatolickiej w celu wyrażenia lub odnowienia zgody małżeńskiej.
Prawo nie zezwala także na równoczesne sprawowanie obrzędów religijnych małżeństwa przez katolickiego świadka urzędowego i duchownego niekatolickiego, podczas których jeden i drugi pyta strony o zgodę małżeńską. Nie jest natomiast zabroniony wszelki udział duchownego niekatolickiego w katolickim obrzędzie ślubu.