ZASADY PRZYJĘĆ DO WSD WE LWOWIE I BRZUCHOWICACH

Do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie i Brzuchowicach mogą wstępować kandydaci, którzy ukończyli szkołę średnią i zdali maturę. Powinni nimi być ludzie gorliwi w swej religijności i odczytujący głos powołania Chrystusowego do kapłaństwa.Podstawą przyjęcia do Seminarium są pozytywne wyniki egzaminu ustnego z zakresu wiedzy religijnej i pisemnego z literatury polskiej.


Ubiegając się o przyjęcie do Seminarium należy przygotować następujące dokumenty:

podanie i życiorys
świadectwo ukończenia szkoły średniej
świadectwo dojrzałości
świadectwo chrztu i bierzmowania
świadectwo ślubu kościelnego rodziców
opinię Księdza proboszcza i katechety szkoły średniej
świadectwo lekarskie o stanie zdrowia
5 fotografii

Jakie kroki należy podjąć przed przyjęciem do Seminarium?

Kandydat do Seminarium powinien zgłosić się w maju lub na początku czerwca do księdza proboszcza rodzinnej parafii i poprosić o świadectwo chrztu i bierzmowania dla siebie oraz świadectwo ślubu rodziców (gdy rodzice brali ślub w innej parafii należy poprosić odpowiedniego księdza proboszcza o takie zaświadczenie). Winien również poprosić księdza proboszcza o opinię. Następnie winien skontaktować się z ostatnim katechetą i również poprosić o opinię. Powinien także zgromadzić pozostałe dokumenty:
świadectwo ukończenia szkoły średniej, świadectwo dojrzałości, świadectwo lekarskie o stanie zdrowia, podanie i życiorys oraz 5 fotografii.

Kiedy złożyć dokumenty do Seminarium?

Kandydat powinien złożyć dokumenty w Seminarium do 25 czerwca. Wówczas jest przeprowadzona wstępna rozmowa i kandydat wypełnia kwestionariusz wstępny przyjęcia do Seminarium. Otrzymuje wówczas wszystkie informacje dotyczące egzaminu. Jest również możliwość zgłoszenia się w drugiej turze do 25 sierpnia.

EGZAMIN WSTĘPNY – INFORMACJE OGÓLNE

Jak przebiega egzamin?

Po obiedzie odbywa się egzamin ustny z wiedzy religijnej, spotkanie z lekarzem oraz końcowa rozmowa kwalifikacyjna. Przygotowanie do egzaminu ustnego powinno objąć zagadnienia z Katechizmu Kościoła Katolickiego lub Kompendium Katechizmu. Po sprawdzeniu wyników egzaminu zostaje podjęta decyzja o przyjęciu lub nie. Następnie zostaje wysłane do księdza proboszcza pismo dotyczące przyjęcia oraz informacje związane z przyjazdem do Seminarium.

Do sakramentu prezbiteratu w Wyższym Seminarium we Lwowie przygotowują się alumni pochodzący z naszej parafii:
Andrzej Hano (6 rok)
Roman Broda (3 rok)


W dokumentach Kościoła sakrament kapłaństwa zawsze nosił nazwę sacramentum ordinis, co znaczy: sakrament święceń. Nazwa ta obejmuje diakonat, prezbiterat i episkopat – trzy stopnie jednego sakramentu świeceń.

Co znaczy być kapłanem?

Według św. Pawła kapłan jest przede wszystkim szafarzem Bożych tajemnic. Jan Paweł II w książce Dar i Tajemnica pisze: „Kapłan jest tym, któremu właściciel powierza swoje dobra, ażeby nimi zarządzał w sposób sprawiedliwy i odpowiedzialny. Tak właśnie kapłan otrzymuje od Chrystusa dobra zbawienia, ażeby je we właściwy sposób rozdzielał ludziom, do których jest posłany. Chodzi o dobra wiary. I dlatego też kapłan jest człowiekiem słowa Bożego, człowiekiem sakramentu, człowiekiem ‚tajemnicy wiary’.” Kapłan kontynuuje dzieło Chrystusa na ziemi.

Do istoty kapłaństwa należy być pośrednikiem między człowiekiem a Bogiem. Tak, jak jeden jest Bóg, tak też jest jeden pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus, który wydał siebie na okup za wszystkich. Jezus Chrystus jest więc jedynym kapłanem i pośrednikiem, Jego kapłaństwo jest wieczne. Wprawdzie Jezus nie nazywa siebie kapłanem, ale misja, którą spełniał, wskazywała na Jego godność kapłańską i osiągnęła swój moment szczytowy w Jego ofierze krzyżowej. Chrystus stał się kapłanem i ofiarą jednocześnie. Przed swoją ofiarną śmiercią, podczas Ostatniej Wieczerzy Pan Jezus ustanowił Eucharystię, jako znak Nowego Przymierza i polecił Apostołom, aby ją składali na Jego pamiątkę ( Łk 22, 19-20). Ustanowił tym samym kapłaństwo Nowego Przymierza.

Zadaniem Apostołów było głoszenie Ewangelii w imieniu Chrystusa: „Kto was słucha, Mnie słucha” (Łk 10, 16) i sprawowanie Eucharystii jako Pamiątki Pana. Posłannictwo Apostołów Chrystus potwierdza po swoim zmartwychwstaniu zlecając im nauczanie, udzielanie chrztu i odpuszczenie grzechów. W tym też celu zesłał na nich Ducha św., aby byli Jego świadkami. Otrzymane od Chrystusa zadania Apostołowie przekazywali z kolei swoim współpracownikom i następcom przez modlitwę i włożenie rąk. Tak powstał już w Kościele apostolskim – obowiązujący do dzisiaj – sposób przekazywania istotnych funkcji właściwym sakramentalnemu kapłaństwu. Należą do nich: nauczanie (głoszenie Ewangelii), sprawowanie Eucharystii i innych sakramentów (uświęcanie) oraz kierowanie Kościołem (funkcja pasterska).

Począwszy od pierwszych wieków chrześcijaństwa (pisze o tym Św. Ignacy Antiocheński w Liście do Trallan (III, 1), na czele miejscowego Kościoła stał biskup jako następca Apostoła. Wspierali go prezbiterzy i diakoni, którzy pełnili funkcje charytatywne i zarządzali dobrami. Głównym zadaniem biskupa było głoszenie Ewangelii i przewodniczenie Eucharystii. Dopiero od III – IV wieku prezbiterzy stają na czele mniejszych wspólnot wiernych (parafie) i spełniają w nich wszystkie funkcje właściwe dotąd biskupowi, z wyjątkiem udzielania sakramentu święceń i bierzmowania, które były zastrzeżone biskupowi. Od II wieku istniały już posługi związane ze sprawowaniem Eucharystii – lektor, akolita, diakon.

Obrzędy święceń biskupa, prezbitera i diakona zawierały zawsze modlitwy o udzielenie Ducha Świętego, włożenie rąk biskupa i modlitwę konsekracyjną. W średniowieczu dołączono śpiew Litanii do Wszystkich Świętych, a następnie namaszczenie rąk i głowy, oraz przekazanie naczyń liturgicznych i szat właściwych danemu stopniowi święceń. W Kościele łacińskim święcenia wyższe związane są ze zobowiązaniem zachowania celibatu. Posiadający święcenia reprezentują Chrystusa, który jest Głową Kościoła, powołani są do służby całemu ludowi Bożemu. Działają w imieniu Chrystusa i Kościoła. Dlatego kapłaństwo sakramentalne różni się od powszechnego kapłaństwa wszystkich wiernych (pochodzące ze chrztu i bierzmowania).

Sakrament święceń odciska przyjmującemu go niezatarte znamię, zwane charakterem sakramentalnym i oznacza przeznaczenie do służby Chrystusowi i Kościołowi na zawsze. Dlatego nie może być powtórnie udzielany.

Kapłaństwo jest niezasłużonym darem. Kapłan jest spośród ludzi wzięty i dla ludzi ustanawiany. „Nikt nie ma prawa do otrzymania sakramentu święceń, ponieważ nikt nie może przyznać sobie samemu tej posługi. Powołuje do niej Bóg. Kto uważa, że rozpoznaje w sobie znaki powołania Bożego do posługi święceń, powinien pokornie poddać swoje pragnienia autorytetowi Kościoła, na którym spoczywa odpowiedzialność i prawo wybrania kogoś do przyjęcia tego sakramentu. Jak każda łaska, sakrament święceń może być przyjęty tylko, jako niezasłużony dar”.